We verlaten het vliegveld van Calcutta nog maar net of de ogen van een tienermeisje zijn al smekend op me gericht. Met een kind op haar arm gebaart ze dat ze geld voor voedsel nodig heeft. Drie weken later, wanneer we vertrekken, staat ze er nog. Roepie, sir….
Opnieuw zond de EvTA twee gastdocenten uit naar India, ds. J. Mudde en ondergetekende. Naar India, het land van de fascinerende getallen. Behalve dat het de grootste democratie ter wereld is verwacht men dat het China (met haar barbaarse methoden van geboortenbeperking) qua bevolkingsaantal binnenkort zal inhalen. Dan spreken we wel over een miljard mensen, bijna éénvijfde van de wereldbevolking.
India, waar alleen al de stad Calcutta (waar wij verbleven) evenveel inwoners telt als ons land. Calcutta, ook wel de stad der vreugde genoemd, een naam die ironisch genoeg in de krottenwijken (slums) ontstaan is. India, het land van het hindoeïsme: ruim 80% is hindoeïst en zo aanbidder van verschillende van hun miljoenen goden. Voeg daar zo’n 12% moslims aan toe en duidelijk wordt dat de 4% christenen (hoewel zo’n 14 miljoen in aantal) een kleine minderheid vormen in dit immense land.
Hemelse aandacht
“God moet wel veel van dit land houden, hier wonen zoveel mensen!” zei William Carrey (1761-1831) die daar de erenaam “de vader van alle zendelingen” draagt. En het kan inderdaad niet anders of de aandacht van de hemel is ook zeer intens op dit land gericht. Er is iets gaande in India.
Ds. Sukrit Roy
Ds. Roy heeft al meer dan 10 jaar contact met de Ned. Geref. kerk in Breukelen en daarna ook met Enschede (Zuid). Geboren in 1958 mag hij jong heten, hoewel zijn curriculum vitae anders doet vermoeden. Geboren in Calcutta groeide hij op in de deelstaat West-Bengalen. In Korea (Seoul) studeerde hij aan het aziatisch centrum voor theologische studie en zending (ACTS): een opleiding die is ontstaan vanuit het verlangen om in dat geweldige aziatische continent zendelingen op te leiden. Daarna volgde hij een presbyteriaans seminarie, waar hij afstudeerde op een niveau dat iets hoger ligt dan het doctoraal bij ons. Getrouwd met een Koreaanse (Sang Yee) die als eerste zich bekeerde uit een boeddhistisch gezin keerde hij terug naar West-Bengalen, India.
Liefde in beweging
De gedachte van Carrey, van Gods grote liefde voor dit land, is in ds. Roy vlees en bloed geworden. Hij kan niet anders over zijn land spreken dan met passie, de passie van Christus. Je ziet het aan zijn ogen, je merkt het aan de nadruk waarmee hij gaat spreken, het is een bewogen man. Maar met bewogenheid alleen zet je niet veel in beweging. Ds. Roy echter is in de bijna tien jaar dat hij in India werkt werkelijk een bijzonder instrument in Gods hand geweest. Circa 50 gemeenten zijn gesticht als een gevolg van zijn zendingswerk. Scholen zijn opgericht, voedsel- en werkprojekten gestart, aan een seminarie met zo’n 45 ingeschreven studenten worden de voorgangers en evangelisten opgeleid…. Een organisatie is in het leven geroepen, Christ Mission Ashram (C.M.A.), een christelijke leefgemeenschap). In C.M.A. zijn ongeveer 100 mensen werkzaam.
Visie van ds. Roy
De visie van ds. Roy is ontstaan vanuit een vraag, nl.: wanneer God werkelijk zo groot is als wij als kerken zeggen, waarom doen we er dan niet alles aan om die honderden miljoenen in India te bereiken met de boodschap van Jezus Christus? Zijn roeping en visie is het om de onbereikten te bereiken, een motto dat van Paulus is afgeleid in Rom. 15: 20,21. Paulus zegt daar dat het zijn doel is om de Naam van Christus alleen daar te verkondigen waar die Naam nog niet genoemd was. In navolging van Handelingen 1:8 waar het evangelie in steeds wijder wordende cirkels zich verbreid over de aarde, noemt ds. Roy Calcutta zijn Jeruzalem, West-Bengalen is dan Juda, de overige deelstaten Galilea en de omringende landen de uitersten der aarde. Het is zijn hartsverlangen en zijn met overtuiging ontvangen roeping om een middel te zijn in die stroom van zegen. Toen ik ds. Bram Krol (van Uitdaging, Agapè) vertelde dat ik naar ds. Roy ging, zei hij: “die man gaat de zendingsgeschiedenis in.”
De tempelbeek van Ezechiël (Ez.47)
Ds. Roy is ook zeer geïnspireerd door wat Ezechiël zag. Een beek die vanuit de tempel ontstond, die gaandeweg steeds dieper werd en overal waar deze stroom kwam nieuw leven bracht. Zo is het ook zijn wens om die levengevende beek van het evangelie door India te laten stromen. Het levengevende van deze rivier bestaat niet alleen uit het geloof dat ontvangen wordt door hindoes of moslims, maar ook uit een mobiele medische kliniek die naar de dorpen gaat, uit onderwijs dat namens C.M.A. gegeven wordt, uit werkprojekten die mede opgestart worden om de gemeente t.z.t. zelfvoorzienend te maken…. Laat die rivier maar stromen, hij wordt dieper en dieper, breder en breder, het is een werk van God.
De praktijk
Ds. Roy en de zijnen gaan strategisch te werk. In alle 17 distrikten (soort provincies) van West-Bengalen willen ze een (presbyteriaanse) kerk stichten die op haar beurt weer de moederkerk moet gaan worden van de volgende kerken in dat district. Om dit doel te bereiken trekken ze met een busje (de Gospel-van) in de zomer en met Kerst het land in om te evangeliseren. Traktaten worden door de studenten uitgedeeld, de film over het leven van Jezus wordt getoond, vaak op plaatsen waar geen elektriciteit is. Ds. Mudde en ik maakten het mee dat we ’s avonds op één van de eilanden arriveerden waar een zaklamp de enige verlichting was, de generator kwam immers gelijk met ons aan….
Ons werk
Onze taak was het om drie weken college te geven aan de studenten van het seminarie. Deze jongemannen waren voor een groot deel zelf de eerste bekeerden vanuit een moslim- of hindoe-achtergrond. Een minderheid was in een christelijk gezin opgegroeid. Er wordt heel wat van deze studenten gevraagd. Van maandag tot en met vrijdag college (wij gaven ook nog 2 van de 3 zaterdagen ’s morgens les) en in het weekend naar de gemeente waar ze als (assistent)evangelist aan verbonden waren. Ze hebben nl. zo snel mogelijk bij het begin van de studie bepaalde verantwoordelijkheden, afhankelijk van hun geestelijke rijpheid en gaven. Mede hierdoor zijn ze zeer praktisch gericht tijdens de studie. Doelstelling van het seminarie is dat er toegewijde pastors opgeleid worden, geen theologen. Dat heeft tot gevolg dat het niveau van de opleiding die van een gemiddelde bijbelschool in Nederland is.
Honger
Ds. Mudde en ik kozen beide voor een bijbels onderwerp, geen thematisch onderwerp. Ds. Mudde behandelde met de studenten de eerste brief aan de Corinthiërs, een brief geschreven aan een jonge gemeente met veel beginproblemen, iets wat bijna naadloos aansloot bij hun eigen situatie. Ik behandelde de Bergrede, niet alleen omdat hier in notedop de hele leer van Christus staat, maar ook omdat het vele ethische kanten heeft, een heel aantal van de 10 geboden worden door Jezus onder de loep genomen en in een hedendaags jasje gestoken. Uiteraard konden we deze onderwerpen niet afronden, toch hebben we met wat we deden naar het idee van de staf (en van onszelf) een zinvolle bijdrage kunnen leveren. We merkten een geestelijke honger die we niet vaak in eigen land tegen komen, de zin van deze reizen is daarom evident. Ds. Roy streeft ernaar om ook in het opzicht van het onderwijs zelfvoorzienend te zijn, allerlei stappen worden hiervoor genomen, maar de vervulling van die wens zal nog wel enige tijd duren.
Gezegende export
De zin van uitzendingen als deze ligt niet alleen in de theologische vorming van de studenten, het preken, de evangelisatietoespraken of de catechese doordeweeks. Het feit op zich dat wij daar als nederlandse kerken waren was een geweldige bemoediging voor ds. Roy en de zijnen. Behalve dat was het een verrijking ook voor ons in Nederland en wel in verschillende opzichten. Toen ik in Heerde de gemeente bedankte namens de kerken in India voor het afstaan van ds. Mudde en mij zei iemand: “Wij mogen dankbaar zijn dat we dit mogen doen!” De zending komt zo nog dichterbij. Tegelijk is het voor ons als uitgezonden predikanten een verrijkende ervaring om de gemeenschap der heiligen wereldwijd daadwerkelijk te ervaren en om in een andere cultuur bruggen te slaan voor het communiceren van het evangelie. Persoonlijk kan ik zeggen dat mijn geloof gegroeid is door hieraan deel te mogen nemen. Niet alleen doordat we de persoon van ds. Roy meemaakten die zo duidelijk een man Gods is, niet alleen omdat we de pas ontstane gemeenten zagen, maar ook doordat we even op het front mochten staan. Doordat we wisten dat de studenten die we les gaven op hun beurt stromen van zegen wensten te worden, door de kracht van de Heilige Geest, in India, in Nepal, in gebieden die voor westerlingen soms nauwelijks toegankelijk zijn. Doordat we merkten: de Here is iets geweldigs aan het doen in India.
Roepie, sir..
Het meisje op het vliegveld bedelde om een roepie. Met het bedrag van die ene roepie (5 cent) kan ze in India veel meer dan wij met diezelfde stuiver in Nederland zouden kunnen. Dat is een symbool van deze reis: de theologische kennis die wij in Nederland hebben is in een land als India veel meer waard dan in eigen land. Omdat er een tekort is, omdat er meer mee gewerkt wordt. Op deze markt is onze (theologische) gulden een tientje waard.